In mei het weer zover: het Eurovisie Songfestival! De 67ste editie van het EK Zingen vindt plaats in het Britse Liverpool. Eigenlijk had Oekraïne het festival moeten huisvesten, maar dat bleek door de voortdurende oorlog geen optie. Het Verenigd Koninkrijk, dat na een lange periode van malaise dit jaar ineens als tweede eindigt, mag daarom voor het eerst in 25 jaar het songfestival organiseren. De komende maanden zullen de diverse deelnemende landen hun inzendingen presenteren. Wij laten ze hier stuk voor stuk de revue laten passeren en vinden er wat van.

Door Jeroen Bootsman – Frankrijk kent een lange en succesvolle geschiedenis qua deelname aan het songfestival. Een plek buiten de top tien was eerder uitzondering dan regel en het land wist ook vijf keer met goud te zegevieren. Daarmee is het na Ierland en Zweden samen met Luxemburg, Verenigd Koninkrijk en Nederland het succesvolste land in aantal overwinningen.

Het scheelde niet veel of Frankrijk had zes keer gewonnen. In 1991 eindigde zangeres Amina met het geweldige C’est le dernier qui a parlé (qui a raison) ex aequo met Carola, die namens Zweden uitkwam met Fangad av en stormvind. Na de spectaculaire uitslag in 1969, waarbij vier landen (waaronder Lenny Kuhr namens Nederland met De troubadour) het meeste aantal punten hadden vergaard, kwamen er nieuwe regels om dit in de toekomst uit te sluiten. Daarom is er destijds bepaald dat bij een gelijke stand het land wint dat het meeste aantal keren twaalf punten is toegekend. Dit bleek nota bene voor zowel Zweden en Frankrijk gelijk te zijn. In dat geval telt dan de meeste aantal keren dat er tien punten zijn gegeven. Met vijf tegen twee viel de uitslag uiteindelijk uit in het voordeel van Zweden. Zoals ik vorig jaar in een artikel op deze site betoogde, vind ik dat Frankrijk met terugwerkende kracht alsnog tot medewinnaar van het songfestival van 1991 zou moeten worden uitgeroepen.

Na decennia van doorslaande successen, een nauwelijks onderbroken rij van hoogstandjes, kwam eind jaren negentig de ommekeer. Zangeres Marie Line kreeg in 1998 voor een sterk van de concurrentie afwijkend liedje welgeteld drie puntjes. Een totale afgang en het slechtste resultaat ooit voor Frankrijk. Aan het begin van het nieuwe millennium waren er toch weer twee topvijfnoteringen op rij, maar de gouden jaren zijn met de invoering van televoting definitief voorbij. Dat ze zo af en toe op de proppen komen met humoristisch bedoelde bijdragen, helpt ook al niet. De gerenommeerde zangeres Patricia Kaas boekte in 2009 met een dramatische ballade een achtste plaats en zanger Amir kwam in 2016 tot een zesde plaats, na veelvuldig te zijn getipt voor de eindzege.

De resultaten waren misschien zelfs nog slechter als Frankrijk niet een van de grootste geldschieters automatisch recht heeft op een finaleplaats. 44 jaar nadat het voor het laatst won met ook nog eens een typisch Frans chanson (Marie Myriam met L’oiseau et l’enfant in 1977) kwam de overwinning in 2021 met vergelijkbaar theatraal Frans drama eindelijk ineens weer eens dichtbij. Zangeres Barbara Pravi kon met Voilà de eerste plaats al ruiken, als was het een goede Franse kaas, maar zij moest uiteindelijk de hardrock van Italië voor laten gaan. Vorig jaar probeerde Frankrijk weer eens trendsettend te zijn, maar de hopeloze gothic fantasy act werd genadeloos afgestraft.

De tekst gaat hieronder verder.

Frankrijk

La Zarra – Évidemment

Afgaande op de videoclip heeft Frankrijk één prijs sowieso al te pakken: die van beste styling. Évidemment begint veelbelovend als een chanson in de beste Franse traditie. Maar na de eerste regels steekt er plotseling een dancebriesje op en jammer genoeg slaat de balans net iets te nadrukkelijk door naar dit popgeluid, waarmee de kans om dat typisch Franse element maximaal uit te buiten, is verkeken. Daarom zit het er niet in dat La Zarra de tweede plaats van Barbara Pravi naar de kroon zal steken. Frankrijk heeft het vaker op deze manier geprobeerd en die pogingen werden dramatisch afgestraft. Maar La Zarra ziet er fantastisch uit en heeft de uitstraling van een door de wol geverfde artieste, dus wellicht zit er dit keer toch wat meer in het vat.